Δεν έτυχε να τους δω ποτέ μέσα στα 12 χρόνια παρουσίας τους στην ελληνική μουσική σκηνή. Αυτό το κάλεσμα των Encardia στο Θέατρο Βράχων είπα πως θα το … δοκιμάσω! Ούτε θαυμαστής της ethnic μουσικής υπήρξα ούτε και των τραγουδιών της Κάτω Ιταλίας. Όμως αυτή τη βραδιά, κάτι μίλησε μέσα μου, που βρίσκεται αιώνες ριζωμένο στους ελληνικούς πληθυσμούς της Ιταλικού Νότου, στη γλώσσα, στα τραγούδια και στους χορούς, στοιχεία που αυτό το συγκρότημα έχει “εγκάρδια” αγκαλιάσει και υπηρετεί.
Γράφει ο Θανάσης Παπαζαφειρόπουλος / Φωτογραφίες: Λένα Βλασταρά
Χορός, λόγος και μουσική έγιναν ένα σε αυτή τη μεγάλη γιορτή με τους πολλούς καλεσμένους-συνοδοιπόρους των Encardia όλα αυτά τα χρόνια. Ο Νίκος Ξυδάκης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Αγγελική Τουμπανάκη, η Klaudia Delmer, η Καίτη Κουλιά, ο Βασίλης Λέκκας, ο Haig Yazdjian, η Κατερίνα Πολέμη και η Καλλιόπη Βέταέβαλαν το ερμηνευτικό τους λιθαράκι στο πρόγραμμα και χάρισαν ξεχωριστές στιγμές, απολαμβάνοντας το χειροκρότημα του κοινού με την εξαιρετική παρουσία τους.
Η Μαρία Ζαχαρή, η Άννα Θεοδωρίδου και ο Ηλίας Λογοθέτης προσέδωσαν με το λόγο και τη θεατρικότητά τους ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στην παράσταση με αρκετές αναφορές στο ζήτημα της προσφυγιάς, τον παραλογισμό του πολέμου και τις πληγές που αυτός αφήνει στο σώμα και την ψυχή. Το χορευτικό-θεατρικό συγκρότημα Terra Corpus έδωσε κίνηση και θεατρική υπόσταση στις περισσότερες στιγμές της βραδιάς ενώ τα δύο πολυφωνικά σχήματα, οι Terra Voce και οι Πλειάδες, εντυπωσίασαν με τις φωνητικές τους ικανότητες και προσέθεσαν στην παράσταση το στοιχείο της πολυφωνίας, βασικό στη μουσική παράδοση της Κάτω Ιταλίας. Επίσης, τον παλμό τους έδωσαν και τα μέλη του συγκροτήματος κρουστών, Κρουστωδία, από τη θεραπευτική κοινότητα παρέμβαση του ΚΕΘΕΑ.
“Agapi mou fidella”, “Φρουτοπία”, “Kalinifta” και “Adra mu paei” ήταν μόνο κάποια από τα δείγματα ενός χορταστικού προγράμματος που απαρτίστηκε από πολλές διασκευές σε παραδοσιακά τραγούδια αλλά και από πρωτότυπες δημιουργίες των Encardia. Η βραδιά δεν άργησε να εξελιχθεί σε ένα μικρό πανηγυράκι όταν αρκετός κόσμος, γυναίκες κατά πλειοψηφία, κατέβηκαν στη σκηνή και χόρεψαν ξέφρενα στους ρυθμούς της ταραντέλας. Φουστάνια πέρα-δώθε, αεράτα βήματα και μαλλιά που ανέμιζαν σε έκαναν να χαζεύεις την ένταση και την εξωστρέφεια του χορού.
Η προσέλευση του κοινού ήταν εντυπωσιακή και η εξέδρα του θεάτρου σχεδόν γέμισε. Σίγουρα έπαιξε το ρόλο της και η μεγάλη λίστα των καλεσμένων επί σκηνής αλλά τολμώ να πω πως περισσότερο καθοριστική ήταν η απουσία μιας τέτοιας μεγάλης και πολύ καλά οργανωμένης συναυλίας τους, που τη χρωστούσαν στους ακροατές της. Φορτισμένοι και ψυχικά ανανεωμένοι, αφού ακούσαμε και το “Bella Ciao”, αφήσαμε το θέατρο και νιώσαμε σα να επιστρέψαμε από ένα μεσογειακό καλοκαίρι στη Νότια Ιταλία που είχε πολύ κόκκινο κρασί και ένα ασυνήθιστο άρωμα Ελλάδας.